Karabük’te Vali Yardımcılığı görevini yapan Abidin Ünsal, bugün toprağa verilen Valilik çalışanı Osman Akkuş için yazdı.
Yalnızlığı seçiyorum..
Yoktu, varoldu.
Sevdim, zor oldu..
Hasta oldu üzüldüm.
Ne zor, ordan oraya savrulmak..
Ne zor, yeniden başlamak..
Ne zor, sevmek..
Ne zor, çemberin dışına çıkmak..
Bundan beş yıl öncesinde Karabük’e tayinimin çıktığını öğrendiğimde ne çok üzülmüştüm. Emekli olmayı göz önüne alarak tayinimin iptali için uzun uğraşılarla dava dilekçesi hazırlamıştım..
Ama oraya kerhen gidip göreve başladığımda hiç ummadığım, beklemediğim bir sıcak karşılama görmüştüm.
Hem Vali hem de çalışanlar tarafından.
Daha bir ay bile geçmeden davadan vazgeçmiştim. Harika bir görev yeri olmuştu bana..
Genel durumu anlatmadan “benim insanım” diyebileceğim birinden söz etmek istiyorum.
Osman AKKUŞ Valilik protokol işlerine bakan “karaoğlan” bir insan işine bu kadar mı düşkün olur.
Bu kadar mı içten bakar..
Doğaya düşkün, fotoğraf çekmeyi seven, herkesle her şeyle barışık..
Bonkör..
Takılmalarımı –ki bazan çekilmez olurum- hoş gören hep gülen bir adamdı..
Şimdi hasta…
Ve yapabileceğim bir şey yok..
Tanımasa mıydım?
Sevmese miydim?
Daha mı az kordu?
Çemberi daraltmak mı lazım?
Çok olmamak mı lazım?
Yalnız olmak, çemberi küçük tutmak zamanı..
Sevgili Osman Akkuş seninle daha yapacağımız yerine getireceğin sözün var..
Traşa vermediğin, biriktirdiğin paralarla ilgili planımız vardı.
Valla senin yüzünden kimseleri sevmiyecem..
Bekleniyorsun..
Sevgilerimle..
Bu yazıyı Osman Akkuş hasteneye yattığı zaman yazmıştım. Ama yayımlayamadım.
İyi olmasını bekledim..
Ama olmadı..
Olmadı..
Olmadı be Osman’ım..
Severek isteyerek her hafta gittiğim Karabük’e bu sefer başka bir istek başka bir hüzünle gidiyorum
OSMAN AKKUŞ DUALARLA SON YOLCULUĞA UĞURLANDI
8260
